Από το 2015 ξεκίνησε μια προσπάθεια στην Ελλάδα να διαπραγματευτούμε με τους δανειστές το ελληνικό χρέος και τα μνημόνια όχι προς όφελος των τραπεζών, όπως γινόταν μέχρι τότε, αλλά προς όφελος του λαού.
Που κατέληξαν αυτές οι συνομιλίες είναι γνωστό!
Νέα τιμωρία από τους δανειστές και κύρια τους γερμανούς του Σόιμπλε με νέο 3ο μνημόνιο.
Και η προσπάθεια της Κυβέρνησης, της πρώτη φορά Αριστερά, ήταν η όσο πιο γρήγορα γίνεται, μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, έξοδος από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια.
Ξεκίνησε επίσης μια προσπάθεια να βελτιωθεί η ζωή των πολιτών, να αλλάξει λίγο το κράτος να γίνει πιο δημοκρατικό, χωρίς διαπλοκή. Αλλά η αντίδραση των «νόμιμων ιδιοκτητών» της χώρας, μαζί με τις τράπεζες, που κυριαρχούν πια στην ζωή μας και των ΜΜΕ ήταν σφοδρή. Ιδιαίτερα μετά την Συμφωνία των Πρεσπών.
Έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι του 2018, βγήκαμε από τα μνημόνια, αλλά με την αισχρή προπαγάνδα, η ζημιά έγινε. Και με τις εκλογές του 2019 ήρθαν στην εξουσία αυτοί που έφεραν την Ελλάδα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση.
Τί μπορεί να κάνει λοιπόν η ζωγραφική αυτά τα χρόνια της προσπάθειας πέρα από το να τονίσει με χρώμα και σχήμα αυτήν την προσπάθειας της πρώτης φοράς Αριστερά που τόσο πολεμήθηκε… Να υπενθυμίσει κάποια γεγονότα των 5 τελευταίων ετών όπως την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από νοικοκυραίους φασίστες και αστυνομικούς να θυμίζει πάντα την δολοφονία του Π. Φύσσα και την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, τους πρόσφυγες και μετανάστες, τα συρματοπλέγματα που υψώνονται παντού και ποικιλοτρόπως και την πανδημία του κορονοΐό την Άνοιξη του 2020 με την τρίμηνη σχεδόν καραντίνα.
